Το καλύτερο μέρος της δουλειάς μας είναι τα παιδιά!

Άννα Παππά
δασκάλα- συγγραφέας

Θυμόμαστε με νοσταλγία τους δάσκαλους που άλλαξαν τη ζωή μας.
Θυμόμαστε το βλέμμα τους, τη φωνή τους, τις κινήσεις τους.
Θυμόμαστε την παρουσία τους στην τάξη, στον διάδρομο, στο προαύλιο,
στη σχολική εκδρομή, στην επίσκεψη στο αρχαιολογικό μουσείο.
Διερωτηθήκαμε όμως ποτέ τι το ιδιαίτερο είχαν οι δάσκαλοι αυτοί;
Γιατί ήταν διαφορετικοί από τους υπόλοιπους; Γιατί μας μάγεψαν τόσο;
Γιατί τους θυμόμαστε με νοσταλγία είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια μετά;
Εγώ, προσωπικά διερωτήθηκα. Και ομολογώ, διερωτώμαι μέχρι και σήμερα,
μέχρι τη στιγμή αυτή.

Οι δάσκαλοι εκείνοι δεν γεννήθηκαν δάσκαλοι!
Έγιναν δάσκαλοι.
Έγιναν στη συνέχεια,  ή καλύτερα προσπαθούσαν κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε χρόνο να γίνουν!
Αυτή τους η επιμονή, αυτή η συνεχής προσπάθειά τους, η ψυχή, η αφοσίωση, η αγάπη είναι αυτό που
θυμόμαστε με νοσταλγία.
Θυμόμαστε την ατμόσφαιρα ισοτιμίας, συναδελφοσύνης, αλληλεγγύης, ευγενούς άμιλλας.
Θυμόμαστε τον παρηγορητικό λόγο, την ενθάρρυνση, την επιβράβευση.

Τα επίκεντρα διδασκαλίας αλλάζουν κάθε λίγα χρόνια. Το ίδιο και τα βιβλία.
Δεν αλλάζει όμως η ταυτότητα, η φυσιογνωμία, η αύρα που εκπέμπει ο δάσκαλος.
Δεν αλλάζουν οι παιδικές ψυχές, και το κυριότερο δεν αλλάζει η αίσθηση της ολοκλήρωσης
που αποκομίζει ο δάσκαλος όταν είναι απέναντι στα παιδιά.

Αυτή η ολοκλήρωση είναι  που ακτινοβολεί ο δάσκαλος, που εκπέμπει, που μεταμοσχεύει στις ψυχές των παιδιών.
Αυτή η ολοκλήρωση είναι η μνήμη, είναι η άσβεστη εικόνα του δασκάλου στη μνήμη του μαθητή του, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Ναι, το καλύτερο μέρος της δουλειάς μας είναι τα παιδιά!
Και ναι, αν γίνει το χειρότερο μέρος, κανένα παιδί δεν θα θυμάται τίποτε για μας!