Το µεγάλο πρόβληµα που χαρακτηρίζει συνήθως το σχολικό χώρο είναι ότι σχεδιάστηκε µε τρόπο ο οποίος θεωρεί την ανθρώπινη παρουσία τυποποιηµένη.
Οι µαθητές και οι εκπαιδευτικοί αντιµετωπίζονται ως παράµετροι σχεδιασµού µε σταθερές και αµετάβλητές τιµές, επειδή προβλέπεται ότι θα υιοθετήσουν ορισµένες µόνο –επιθυµητές- µορφές συµπεριφοράς και πρακτικών µέσα στην αίθουσα.
Οι µορφές αυτές συνδέονται µε συγκεκριµένους τρόπους επικοινωνίας και εργασίας στη σχολική τάξη, που αντιστοιχούν στα βασικά χαρακτηριστικά της οργάνωσης της αίθουσας: τις θέσεις, τον προσανατολισµό στο χώρο και τις µετακινήσεις των µαθητών και των εκπαιδευτικών, καθώς και τους τρόπους µε τους οποίους «πρέπει» να ενεργούν κατά το µάθηµα.
Ο σχεδιασµός, λοιπόν, του σχολικού χώρου στηρίζεται στην υπόθεση ότι οι µαθητές και οι εκπαιδευτικοί συµπεριφέρονται και ενεργούν, µε άλλα λόγια χρησιµοποιούν το χώρο, µε τυποποιηµένους και επαναλαµβανόµενους τρόπους. Εδώ, ακριβώς, βρίσκεται το πρόβληµα, επειδή ο σχεδιασµός του σχολικού χώρου παραβλέπει την πολυπλοκότητα και την ευελιξία της ανθρώπινης παρουσίας, η οποία συνδέεται µε τη δυναµική και τον πλούτο των ανθρώπινων σχέσεων και εµπειριών.
Διαβάστε περισσότερα στο ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Γερμανού με τίτλο:
Παιδαγωγικός Ανασχεδιασµός του Σχολικού Χώρου για την προώθηση της Συνεργατικής Μάθησης
πηγή: schoolblog.gr
.png)
